Тұтқындағы батыр

Қараңғы үй терезесі  - тұтқын орны,

Көгерген көктің жүзі ескі формы.

Азат құстар аспанда ойнап ұшса,

Ұялып қарай алмас мендей сорлы.

Тәубә жоқ, дұға да жоқ тентек бойда,

Өлең жоқ айтып жүрген талай тойда.

Қан ағып, қайрат қылған майдан менен

Ауыр қылыш, дулыға бірақ ойда.

Тас дулыға, тас сауыт киінгенім,

Денемді қысып жатыр бүгін менің.

Оқ пен қылыш бұзбастай киінсем де,

Қайран атым, иең жоқ жалғыз сенің.

Уақыттай өзі жүйрік ат мінезім,

Сауыттай шынжырлаулы тереземіз.

Тас дулыға болмай ма жатқан үйім,

Шарайнам шойын есік бұ да бір кез.

Жүйрік уақыт шаршатпай қоймас ақыр,

Денемді сауыт – сайман қысып жатыр.

Бұрын сені біреуге көп жұмсам ем,

Енді өзіме шақырдым, ажал батыр.