Онегинның Татьянаға жазған хаты

Құп, білемің, сізге жақпас,
Ескі жара білтелеу.
Ақ жүрегің енді ұнатпас,
Мезгілі жоқ қай медеу. 

Ықтиярсыз мұңды сезім
Кетті ыршып жолыңа.
Мазағыңа бердім өзім,
Өз басымды қолыңа. 

Өлі бойға жан жүгірді,

Қайратым құрыш болды нан.
Мұз жүрегім май секілді
Еріп, от боп күйді жан. 

Қор қылуға құдіреттен
Жүрегіме түсті өрт.
Тайлы аяғым ескі дерттен,
Түсті емсіз қатты дерт.

Масқаралап мені тағдыр,
Қылды мазақ не шара.
Менің үшін сен жауап бер,
Мен де сөз жоқ, бишара. 

Михрабым сен, бас ұрамын,
Тіл жете алмас ғұзіріме;
Жетпедім, не жасырамын,
Гауһарымның қадіріне. 

Сен - ағашта піскен алма,
Қазір едің, алмадым.
Құп кіріптар қылды алла,
Әлде мені қарғадың? 

Он сегіз мың бұл ғаламның,
Бар тынысы күнде тұр.
Мен сықылды сорлы адамның,
Ықтияры сенде тұр. 

Сен бетіңді әрі бұрсаң,
Шықты көзім, болды көр.
Жанды аларсың, разы болсаң,
Біздің орын қара жер. 

Тәңір добы - бұл ғаріп бас,
Кетті амалсыз, қорлама,
Қайта қақты, қайла болмас,
Келді, түсті ордаңа. 

Ақылы бар ықтиярлы,
Пенде теппес өз жарын.
Ерік - иеде, пенде - зарлы,
Не білер, не боларын? 

Сорлы адаммын жер жүзінде
Бір қуаныш көрмедім.
Не қыласың, ерік өзінде,
Қайғысы асқан шерлі едім. 

Менің өмірім таянып тұр,
Үзілуге әм жаным.
Ақ жүзіңді бір көріп құр,
Өлсем, болмас арманым. 

Күні ертең бір көрінсең,
Сорлы асықтың көзіне,
Тәңірі үшін шапқатыңмен,
Нан, ғаріптің сөзіне!.. 

Не болайын, тез болайын,
Ақ жүзіңді көрейін.
Бар ма өмірім, қармалайын,
Жоқ болса, мен өлейін.

Қорғалап, қорықпа өмір бос,
Тағдырыңа қарсы бар.
Бір өзіңнен басқа бір дос,
Таппасаң, өл, жүрме зар.