Ала қойлар

Бір таудағы хайуанды бір арыстан

Билеген патшасы екен әуел бастан.

Әділ атақ алмақшы ниеті бар,

Ешкімді ауыртпастан, жылатпастан.

Онысы рас, басында тәуір болған,

Сөйтсе де кімді бұзбас бақ антұрған.

Алдынан жан шықпаған патшамыздың

Ала қойды көргенде көзі ауырған.

Ала қойда кінә жоқ жүннен басқа,

Қойдан қашып шығыпты патша тасқа.

Көрсе қаза тұрады аза бойы,

Болмады бұған айла ойламасқа.

Тұрды патша қайғырып уайым жеп:

“Ала қойды болады қайткенім еп?”

Аю, түлкі – қасында уәзірлері,

Кеңеседі оларға “қайтемін?”- деп.

Қолбаң етіп, қорс етіп сөйледі аю:

– Батыр патшам, не керек көп ойлану?

Қойды жан деп, есіркеп кім аяйды?

Ақылы ала қойдың – қырып салу.

Қабағын түйді арыстан сөзін үғып:

Өлтірмегім оңай-ақ қойды сығып.

Өз жұртын өзі қырған патша бар ма?

Жаман аттан қорқамын, кетсе шығып.

Бекер қан төктірмеңіз, әділ патшам,

Сөкпеңіз,- деді түлкі,- мен сөз айтсам.

Оңаша бір өзенді қойға беріп,

Қайраңында семіртіп, кең жайлатсаң.

Жарлықты кешіктірмей тез беріңіз,

Жаманды жақсыменен тең көріңіз.

Ала қой қорыққаннан өзі азаяр,

Қойшылыққа қасқырды жіберіңіз.

Қара деп қатты тапсыр ала қойды-ақ,

Өзгесі өсер, ол кемір, сөзіме бақ

Жақсы сөзбен біреуге тапсырған соң,

Жаман аттан боласыз сіз-дағы аулақ.

“Құп” деді, оны арыстан қабыл көрді,

Қасқырға “жақсы бақ” деп жарлық берді.

Ала түгіл ағынан тыныш бопты,

Түлкінің айтқанындай қылып еді.

Түлкінің айтқаны рас, жұрт – ақылсыз,

Көре салды қасқырдан баяғы арсыз.

Антұрғандық түлкі мен арыстанда,

Ол болмаса, не қылмақ қасқыр жалғыз?